Friday 14 May 2010

टू द लास्ट बुलेट

टू द लास्ट बुलेट

विनीता कामटे-विनीता देशमुख

अनुवाद : भगवान दातार

अमेय प्रकाशन, पृष्ठे : २२८, मूल्य : १९२ रूपये


सायंकाळी ६ वाजता : जिम. अशोकच्या दिनक्रमातली ही ओळ कधीही बदलली नाही. तो कुठेही असो, रोजच्या कार्यक्रमाच्या यादीत सहा वाजताची अपॉईंट्मेंट ठरलेली असायची. सायंकाळी बरोबर सहा वाजता तो मैदानावर किंवा जिममध्ये हजर असायचा. तो अतिशय तंदुरुस्त असा बॉडी बिल्डर होता. त्याचे रुंद खांदे आणि पोलादी मनगटं गुन्हेगारांच्या मनात धडकी भरवणारी होती. वेट लिफ्टिंगमध्ये त्याने तीन वेळा राष्ट्रीय विक्रम मोडला होता. या प्रकारात त्याने सुवर्ण आणि रौप्य अशी बरीच पदकं जिंकलेली होती. शंभर किंवा दोनशे मीटर्स धावण्यातली चपळता, गोळाफेक, थाळीफेक किंवा उंच उडी यातल्या त्याच्या पारंगततेने शाळेत त्याला अनेक पारितोषिकं मिळवून दिली होती. कॉलेजमध्ये आणि पोलीस दलाच्या स्पर्धांमध्ये तो नेहेमीच चमकायचा. तो चांगला क्रिकेटपटू होता. खेळाडूचं कौशल्य त्याच्यात होतंच, पण चांगल्या खेळाडूसाठी आवश्यक असलेली प्रचंड ताकद त्याच्यात होती.

लहानपणापासूनच त्याच्या मनात खेळाची आणि शरीरसंपदा कमविण्याची ओढ मनात निर्माण झाली होती. लहानपणी सडपातळ असलेला अशोक किशोरवयात एवढा बलदंड कसा झाला हे कळलंही नाही, असं त्याच्या आई सांगत. त्या वेळी तो सेंट स्टीफन कॉलेजमध्ये होता. संध्याकाळचा व्यायाम झाल्यानंतर त्याला सुमारे दोन लीटर दूध, बारा कच्ची अंडी, सहा केळी लागत असत. दुधात अंडी आणि केळी मिक्स करून तो दूध पीत असे. हा प्रकार तो स्वत:च बनवायचा. पण त्यामुळे त्याच्या कपड्यालासुद्धा अंड्याचा वास येत असे. प्लीज माझ्यासमोर तरी हे असलं काही पिऊ नकोस, त्याची आई त्याला परोपरीनं सांगे. पण त्याचं हे दूध पिणं थांबलं नाही की बॉडी बिल्डर बनण्याचं त्याच्या मनातलं स्वप्नं संपलं नाही. आईची कुरकुर नको म्हणून तो गच्चीवर जाऊन तो ते दूध पीत असे, पण शेवटी ते तो स्वयंपाकघरातच बनवत असल्याने सारे घर त्या अंड्याच्या वासाने भरून जाई आणि त्यामुळे आईचं ओरडणं सुरू होई. शेवटी अशोकनं असं दूध आवडणारा एक मित्र गाठला. त्याच्या घरी तसं दूध बनवायला कुणाचीच हरकत नव्हती. तेव्हापासून हा दूध पिण्याचा कार्यक्रम त्या मित्राच्या घरी सुरू झाला.

त्याच्या ताकदीचा एक किस्सा त्याच्या आईनीच एकदा सांगितला. कॉलेजात शिकत असताना तो दिल्लीतल्या प्रसिद्ध खान मार्केटमध्ये संध्याकाळी हमखास जात असे. त्या वेळी पार्किंगमध्ये तो स्कूटर लावत असे. एकदा एका कारवाल्याला त्याची कार तिथे लावायची होती. त्याने खाली उतरून अशोकची स्कूटर वेडीवाकडी सरकवली. त्या प्रयत्नात ती स्कूटर पडली. ती तशीच टाकून कारवाल्याने आपली कार लावली व तो सरळ निघून गेला. थोड्या वेळाने अशोक तिथे आला तेव्हा आपली स्कूटर पडल्याचे त्याला दिसले. त्याने आजूबाजूला चौकशी केली तेव्हा त्याला खरा प्रकार समजला. तो एवढा चिडला की एका क्षणात त्याने ती कार एकट्यानेच उचलून ढकलून दिली. त्याची ती अचाट ताकद पाहून आजूबाजूचे लोक बघतच राहिले. त्या दिवसापासून तिथले सगळे लोक त्याला ओळखायला लागले. त्या घटनेला दहा वर्षाहून अधिक काळ उलटला, पण अजूनही त्या भागात गेले तर तिथले दुकानदार मला ओळखतात व नमस्कार करतात, असे त्याच्या आई अभिमानाने सांगतात. "तिथे गेले की सारेजण, विशेषत: तो ज्या दुकानातून नियमित खरेदी करायचा तो दुकानदार त्याची नेहेमी चौकशी करत असे. पण २६ / ११ च्या घटनेनंतर मात्र ते नुसता नमस्कार करतात. काय बोलावं तेच त्यांना कळत नाही."

No comments:

Post a Comment